Matagal na kong graduate.
Natapos akong mag-kolehiyo noon pang Abril 2009. Ilang kahon
ng libro at notebook na ang nagamit ko, ilang ream ng papel at pad paper na ang
naubos, ilang lapis ang tinasahan, bolpen na binili at ipinang-drawing, at
iba’t ibang klase ng guro na ang naranasang pakisamahan at intindihin. Akala ko,
sapat na ang ilang makakapal na librong kinabisado at inintindi ko noong
college na bala para sa pagsabak ko sa corporate world. Hindi pala. Naniwala
ako sa sabi sa akin ng mga matatanda dati na hindi mo naman ma-aapply lahat ng
mga natutunan mong konsepto magmula elementary hanggang kolehiyo pag
nagtatrabaho ka na. Mali pala ang panuntunin nilang iyon.
Oo, maraming mga specific na mga terminolohiyang maaaring
hindi ko ginagamit sa ngayon na pinag-hirapan kong kabisaduhin dati, pero
karamihan sa mga ito ay nai-aaply ko sa opisina, kung hindi man ay sa buhay. Hindi
mo kasi malalaman kung kailan mo gagamitin ang mga aralin na natutunan mo.
Bigla bigla ay kakailanganin mo at magugulat ka nalang, naalala mo pa pala ang
mga ito.
Na-realize ko rin na ang mundo ay isang napakalaking dagat.
Kung dati ang feeling ko ay napakatalino ko na at diyosa ako sa English,
Physics, Drafting, Architectural Design, Science at kung anu-ano pang subjects
dahil madalas akong maging “Best” sa mga ito at muntik na kong maging cum laude,
(kundi lang dahil sa .06 na difference sa aking general weighted average mula
sa aking pag-shift mula BS Accountancy papuntang BS Management), ngayon, hindi
na ganito ang aking pakiramdam. Kahit pala gaano katalino ang isang tao, meron
at meron paring mas tatalino sa kanya.
Noong pumasok na ko sa pinapangarap kong opisina, literal na
nanliit ako. Lahat nga mga kasama ko sa departamento ay mga Certified Public
Acccountants (CPAs), ang iba ay lawyer. Mayroon ding CPA na nga, lawyer pa. Karamihan
sa mga ito, mga summa, magna at cum laude. Kung wala mang honors noong
kolehiyo, matataas naman ang mga markang meron sila. Naman! Achievers! Ano bang
silbi ng mga narating ko sa eskwela kumpara sa mga ito na tried and tested, ika
nga nila. Kayang-kaya nila akong kainin ng buong-buo.
Pero habang tumatagal ako, iniisip ko kung hanggang saan ang
career path dito sa institusyon na ito. Paano nga ba ako aangat sa institusyon
na ang mga kalaban ay mga de-kalibreng nilalang na tulad nila. Ano ba naman ako
kumpara sa mga kumikintab nilang mga Transcript of Records at iba’t-ibang mga
lisensya. Ang dumating na sagot sa akin: Ang patuloy na pag-aaral. Sabi nga
nila, natatalo ng mga matitiyaga ang mga matatalino. Dapat na mas pursigido ka
na matuto ng mas maraming bagay kaysa maging masaya na sa kung anong alam mo
ngayon. Sa ganoong paraan, mas marami kang natututunan, mas marami kang
maibabahagi sa trabaho at sa pag-solve ng kung ano mang situational problems.
Sa ngayon, nagma-master’s na ako sa pinaka-prestihiyosong
unibersidad sa bansa at malapit nang matapos. Going back, hindi ko maubos
maisip na makakapasok ako sa unibersidad na ito, pero naisip ko dati na walang
masama na sumubok… at akalain mo ‘yon, nakapasok ako! At kung tatanungin mo ko
kung nakatulong ba ang pagsusunog ko ng kilay sa aking trabaho, ang sagot ko ay
“oo”. Dahil alam ng aking mga ka-opisina na nag-aaral ako, binibigyan na ako ng
mga mas mahirap na trabaho na talagang mararamdaman kong importante ako. At
alam natin ang katumbas ng mas mahirap na trabaho… kadalasan para ito sa paghuhulma
sayo para ma-promote.
Maaaring mag-argue ka na kahit anong pag-aaral mo, hindi ito
guarantee na mapo-promote ka sa trabaho, ang sagot ko dyan, “I know, right?”
Pero bakit mo lilimitahan ang pag-aaral para lamang sa trabaho? Lumalawak din
ang opportunities sa labas ng iyong workplace dahil mas mataas na ang antas ng
nalalaman mo. Sa kaso ko, pwede na ko magbigay ng consultancy service, magturo
sa eskwelahan, gumawa ng sarili kong business, at kung anu-ano pa. Mas may
laban na ako kumpara sa iba. Mas malaki ang opportunity ko kumita ng pera at
hindi na ako ganon kadaling maloloko ng ibang tao.
Iba parin ang may alam.
No comments:
Post a Comment